Dit artikel is eerder gepubliceerd in ‘Opbouw‘ opinieblad voor de Nederlands Gereformeerde Kerken (NGK)
13 oktober 2012, jaargang 56, nummer 20
Door: Pieter Kleingeld
Soms ontmoet ik mensen die me inspireren. Mensen met wie ik langer zou willen optrekken, of op z’n minst contact mee zou willen houden. Ze vallen op door hun passie, hun authenticiteit en hun onbevangenheid. MaZwane en MaNkosi zijn twee van zulke mensen. Deze twee vrouwen werken al jaren voor Sizanani. Ik sprak ze tijdens hun bezoek aan Nederland – hun eerste internationale reis.
Hieronder een kort interview met ze, al doet het veel meer om ze zelf te spreken.
Wie ben je en wat doe je?
Ik ben MaZwane, getrouwd met David. Samen hebben we vier kinderen in de leeftijd van 8 tot 20 jaar.
Ik ben Home Based Care Coordinator. Ik coördineer een team van 27 vrijwilligers, dat ervoor zorgt dat mensen die ziek thuis zijn verzorgd worden en hun medicijnen krijgen. Waar nodig regelen we ook allerlei administratie.
Ik ben MaNkosi, ik ben getrouwd met een leraar. We hebben een jongen van 15 en een meisje van 9.
Ik geef leiding aan een groep van acht parttimers. We leren volwassenen lezen, schrijven en ook vaardigheden om in hun levensonderhoud te voorzien. Denk aan zaken als naaien, tuinieren en het houden van kippen.
Waarom?
Liefde.
Op een dag zag ik mensen hun psalmboek ondersteboven houden – ze konden niet lezen. Ik werd daar bedroefd van. Analfabeten voelen zich vaak nutteloos en ze kunnen zichzelf niet helpen.
Welke bijbeltekst inspireert je?
Heb je naaste lief als jezelf.
Het verhaal van Jezus over de barmhartige Samaritaan.
Welke droom heb je?
Dat er een einde komt aan aids en dat mensen in harmonie met elkaar leven.
Ik vind het zo moeilijk om een wees te zien die honger heeft als ik net het laatste eten heb uitgedeeld. Dan voel ik me machteloos.
Dat het Zuid-Afrika goed gaat – niet te rijk, maar ook niet te arm (Spreuken 30:8-9).
Wat leer je van de mensen die je bezoekt?
Zij hebben ook hoop en liefde en kunnen lachen.
Doordat we vragen uit elkaars leven delen, worden we wijs van elkaar.
Wie is je voorbeeld?
Nelson Mandela. Hij zat 27 jaar gevangen en werd niet bitter.
Hij verloor zijn familie toen hij vrij kwam. Hij verzette zich toen mensen riepen dat de blanken de zee in gedreven moesten worden.
De barmhartige Samaritaan.
Wat zou je verder nog willen zeggen?
Door de financiële ondersteuning die we ontvangen kunnen we ons werk doen. We zijn dus dankbaar. Tegelijkertijd vragen we mensen om trouw te zijn.
De overheid zou mensen moeten helpen om goed onderwijs te ontvangen. Niet alleen door scholen, maar ook door transport aan te bieden. Veel kinderen moeten kilometers lopen om naar school te komen en beginnen daardoor de dag moe en hongerig.
Meer weten?
Marga Baron, mabl.siz@geecko.co.za
Sizanani
